Pse Adnan Januzaj i tha ‘po’ Belgjikës?

Detaje se si e bindi Belgjika Adnan Januzaj.Çka e shtyri atë që të marrë këtë vendim?

Përgjigjet për këto i jep përzgjedhësi i kësaj përfaqësuese, Marc Wilmots. Në një intervistë për gazetën ‘Le Soir’, ai zbulon bisedimet gati triorëshe, të cilat në fund rezultuan të suksesshme.

“Unë së pari kam kërkuar që të kemi një bisedë të vërtetë, të qetë dhe që në thelb nw kohwn kujr Adnani nuk kishte formën e tij fantastike te Manchester Unitedi. Me Adnanin dhe babanë e tij kemi biseduar për më shumë se tri orë. Unë u thash atyre të dyve se e dija për situatën e ndjeshme të një familje emigrantësh në Belgjikë, por që gjithmonë i ka mbajtur lidhjet me vendin e saj të origjinës”, deklaroi Wilmots për ‘Le Soir’, duke folur pwr debutimin dhe hapat e parë të Adnanit.

“Adnani ka lindur në Bruksel, është edukuar këtu dhe i ka kaluar të gjithë hapat si futbollist i ri në Bruksel, në akademinë e Anderlechtit, para se të shkojë jashtë vendit. Kam insistuar se cilido qoftë vendimi i tyre, Adnani do të ishte i respektuar nga unë”, shtoi Wilmots, i cili e kishte dhënë lajmin zyrtar për ‘po’-në e Adnanit në rrjetin social ‘Twitter’.

Adnan Januzaj do të jetë në listën e gjerë të Përfaqësueses së Belgjikës prej 27 futbollistëve, por ende s’e ka të sigurt ftesën për në Kampionatin Botëror që do të zhvillohet gjatë verës në Brazilin e largët.

Përzgjedhësi Wilmots tashmë ka nisur ta mendojë prezencën e Adnanit në skemat e tij. “Adnani ka zhvilluar 27 ndeshje për Manchester Unitedin. Ai ka treguar shumë. Ai mund të luaj në krah, por edhe si numër 9. Kjo është interesante sidomos për faktin se Christian Benteke nuk është në dispozicion”, është shprehur Wilmots, duke mos e siguruar talentin nga Istogu se do ta ftojë në Brazil. “Ai mund të jetë në dispozicion për atë pozitë. Do ta shoh atë në stërvitje dhe pas shkurtimit të listës do ta njoftoj me vendimin tim final”, përfundoi Wilmots.

Së fundmi, Januzajn nuk e ka pritur aspak mirë në përfaqësuesen belge futbollisti i Evertonit, Kevin Mirallas. Ky i fundit ka thënë që Januzaj nuk e meriton të ftohet në Kampionatin Botëror, pasi që nuk ka kontribuar aspak në eliminatoret e belgëve për t’u kualifikuar në Brazil.

Lexo më shumë

Deklarata e Robben pas ndeshjes me Realin

Anësori i Bayern Munchen, Arjen Robben pas ndeshjes kundër Real Madridit është shprehur i dëshpëruar me rezultatin final.

Vetëm një ditë më parë, madje pak kohë para ndeshjes, vet holandezi ka shfaqur hapur optimizmin e tij duke shkuar aq larg sa citohej të ketë thënë se “Real-in e pret ferri në ‘Allianz Arena’”, duke mos kursyer njëkohësisht edhe komplimente për cilësinë e futbollistëve madrilenë, por duke vënë në fokus të komenteve të tij supremacinë dhe dominimin absolut të dy viteve të fundit të bavarezëve.

 Bayern Munchen nuk arriti t’i shkaktoj probleme skuadrës së Ancelottit, skuadër e cila ishte mjaft e përgaditur për t’i bërë ballë gjigantëve gjerman. “Ne u dënuam sonte. Pavarsisht asaj ne sonte kokat tona i mbajtëm lartë, sepse ne kemi ndeshjen finalen të kupës kundër Borussia Dortmund. Ne sonte humbëm 0-4. Duhet të pranojmë këtë rezultat. Ne do të rikthehemi në shtëpitë tona dhe të shikojmë përpara”, ka thënë Robben.Xh.V.

Bayern Munich – Real Madrid 0 : 4 (VIDEO – Golat)

https://www.youtube.com/watch?v=l_9zB6xEOMI

Lexo më shumë

Ktheja jetës gjuhën

Ernest Heminguey - Nga letrat dhe shënimet

…Po të kem mundësi ta arrij një efekt pa e përdorur një fjalë, e bëj këtë gjithmonë, mirëpo nganjëherë është diçka që s’bëhet dot. Por edhe gjuhës i bën mirë t’i kthesh jetën, që ia kanë marrë… Mos lë të të mashtrojnë duke të treguar sesi u dashka shkruar një libër, vetëm e vetëm ngaqë kjo tani është bërë e modës.

Në të pëlqen të lexosh një libër që e ka shkruar një njeri, i cili e di fare mirë atë ç’ka shkruar, dhe për më tepër, që e ka shkruar shkëlqyer, lexo “Takim në Samarra” nga Xhon O’Hara. Pastaj, në paç kohë, lexo edhe një libër tjetër që titullohet “Lufta dhe paqja” nga Tolstoi, dhe ke për të parë sesi do të kapërcesh ato pjesët ku shprehë ‘Mendime të Mëdha Politike’, (të cilat, ai, pa dyshim, pandehte se qenë gjërat më të mira që kishte në libër), sepse ato nuk janë më as të vërteta e as nuk kanë ndonjëfarë rëndësie, ndërsa shih se sa të vërteta të qëndrueshme e të rëndësishme mbartin aty njerëzit dhe bëmat.

Mos i lër të të mashtrojnë duke të treguar sesi u dashka shkruar një libër, vetëm e vetëm ngaqë kjo tani është bërë e modes!
“Turgenjevi, për mua është shkrimtari më i madh që ka qenë ndonjëherë. Nuk ka arritur te librat më të mëdhenjë por prapë qe shkrimtari më i madh. Natyrisht, ky është vetëm mendimi im… . E ke lexuar ndonjëherë një tregim të tij të titulluar “Rropama e rrotave”? Është në vëllimin e dytë të “Kujtimeve të një gjahtari”.  “Lufta dhe Paqja” është libri më i mirë që njoh, por përfytyroje si do të kishte qenë sikur ta kishte shkruar Turgenjevi?! Çehovi ka shkruar nja gjashtë tregime të mira, por ai qe një shkrimtar amator… . Tolstoi ishte profet; Mopasani qe shkrimtar profesionist; Turgenjeve ishte artist.”
* * *
Kur një prozator e njeh mirë atë për të cilën shkruan, atëherë ai mund të lërë jashtë disa gjëra nga ato që i di dhe lexuesi. Poqëse shkrimtari di të shkruajë, lexuesi ka për t’i ndier ato poaq fuqishëm sa ç’do t’i kishte ndier nëse shkrimtari do t’i kishte përmendur. Ajzbergu lëviz tërë madhështi, pikërisht sepse një e teta pjesë e tij qëndron përmbi ujë. Kurse shkrimtari që i lë gjërat pa i thënë, ngaqë nuk i di, vetëm sa krijon kështu boshllëqe në veprën e tij.
* * *
Kur shkruan pak a shumë qartë, gjithkush të merr vesh po mashtrove!
Ndërsa, kur një zë i mistifikon gjërat vetëm pse nuk do t’i thotë troç – dhe kjo është diçka krejt ndryshe nga shkelja e të ashtuquajturave rregulla të sintaksës e gramatikës për të krijuar një efekt, që s’mund të arrihet dot ndryshe, atëherë, që të merret vesh se ai mashtron, duhet të kalojë një kohë më e gjatë, dhe ndërkaq, shkrimtarë të tjerë, të prekur dhe ata nga e njëjta nevojë, do të zënë ta lëvdojnë, sepse asisoj mbrojnë vetveten… ! Misticizmi i vërtetë s’duhet ngatërruar me paaftësinë në letërsi, e cila kërkon të krijojë një dukje misteri aty ku mister s’ka, vetëm e vetëm ngaqë u duhet për të mashtruar, për të fshehur mungesën e dijeve ose aftësinë për t’i thënë gjërat qartë.
Misticizmi nënkupton mister dhe mistere ka plotë; por veç paaftësia s’hyn ndër to, as teprimet gazetareske që kërkojnë të shiten për letërsi, duke marrë një ton të rremë epik!
Po të kem mundësi ta arrij një efekt pa e përdorur një fjalë, e bëj këtë gjithmonë, mirëpo nganjëherë është diçka që s’bëhet dot. Por edhe gjuhës i bën mirë t’i kthesh jetën që ia kanë marrë… . 
* * * 
Për një shkrimtar të vërtetë, çdo libër i ri duhet të jetë një fillim i ri, një nisje e re drejt diçkaje që s’e arrin dot. Atij i duhet vazhdimisht të përpiqet të bëjë diçka, që s’është bërë ende asnjëherë e që edhe të tjerë janë rrekur ta bëjnë, por më kot. Ndonjëherë, në e ndihtë edhe fati, do t’ia dalë mbanë. 
Në çastin që e lë të shkruarit për një apo dy muaj, kur jam në ndonjë udhëtim, ndiej një lumturi të plotë kafshërore. Por veç kur je duke shkruar dhe ia del asaj që po bën ashtu siç e do, ndien gjithashtu një lumturi të madhe, por në një mënyrë krejt të ndryshme; sidoqoftë, kur mendon sesa e shkurtër është jeta, si njëra ashtu edhe tjetra, janë njëlloj të rëndësishme për ty.

Marlene Dietrich: Për Ernest Hemingway

Fragmente nga libri: “Të kesh dhe të mos kesh (Origj: “To have and have not”)

Ai më thoshte se s'kishte grua si unë dhe unë mendoja se s'kishte burrë si ai. Këtë e kam ditur mirë, por tani më vdiq. Tani duhet të filloj të bëj diçka. E di që duhet. Por kur ke pasur një burrë të tillë, të cilin ta vranë disa kubanë morracakë, nuk je në gjendje të fillosh menjëherë, sepse çdo ndjenjë e brendshme të ka lënë. Nuk di ç'të bëj. Nuk është njësoj si atëherë kur bënte udhëtime të largëta.
Atëherë, ai kthehej gjithmonë në shtëpi, kurse tani do të kaloj jetën vetëm. Jam dhe e shëndoshë, e shëmtuar, e plakur dhe atë nuk e kam më që të më thotë se jam e mirë. Ai ishte aq i mirë për mua, aq i besueshëm dhe gjithnjë i nxirrte paratë në një mënyrë a në një tjetër dhe unë s'bëhesha merak për para, vetëm për atë dhe tani s'e kam më.
Këto të këqija nuk i ndien ai që vritet. S'do desha t'ia dija sikur të isha vrarë unë. "Heri ishte si në gjumë" tha doktori. Ai nuk u përmend fare. Unë u gëzova që vdiq aq lehtë, sepse, o Zoti Krisht, në varkë do të ketë vuajtur shumë. Nuk e di nëse më ka kujtuar mua ose për se ka menduar. Besoja se në atë gjendje nuk do të mendosh për asgjë.
Besoj se do të ketë pasur dhembje të mëdha. Por, më në fund, i humbi ndjenjat. Do t'i lutesha Krishtit që të kisha vdekur unë në vend të tij. Por nga të luturat s'del gjë. Asgjë nuk del nga lutjet. Duhej të kisha vajtur në varrim. Por bota nuk e kuptojnë. Ata nuk e dinë se si je ti. Sepse njerëzit e mirë janë të paktë.
Askush nuk e di se si e ndien veten ti, sepse nuk e kupton të keqen që të ka gjetur. Dhe, në rast se do të jetoj edhe njëzet vjet, me se do të merrem vallë? Asnjëri nuk do të të mësojë se ç'të bësh dhe s'ke se ç'bën, veçse t'i nënshtrohesh fatit dhe të fillosh menjëherë të merresh me ndonjë punë. Ja, këtë duhet të bëj. Por dua të di, o Zoti Krisht, si do t'i kaloj netët? E si mund të kalohet nata kur nuk të zë gjumi?
Besoj se do ta ndjesh veten ashtu siç e ndien ajo që ka humbur burrin. Mundet që të kalohet. Çdo gjë mund të kalohet në këtë botë të mallkuar. Besoj se e gjeta që tani se si ta kalojmë. Ndrydhi të gjitha ndjenjat, vdis nga brenda dhe çdo gjë do të kalojë lehtë. Vdis për së gjalli, ashtu si bëjnë më të shumtët e njerëzve, në të shumtën e kohës. Besoj se kjo është rruga më e mirë.
Më duket se e fillova mirë. Fillova mirë, meqenëse s'kam si bëj ndryshe. Besoj se kjo është ajo që duhet të bëj. Tamam kjo. Atëherë e fillova mirë, pra, tani jam më e fortë se çdo njeri... Përjashta ishte një ditë e bukur dhe e ftohtë dimri subtropikal dhe degët e palmave fërkoheshin me njëra – tjetrën nga era e lehtë e veriut. Disa njerëz, të veshur me rroba dimri, kalonin me biçikleta përpara shtëpisë. Ata qeshnin. Në kopshtin e madh të shtëpisë matanë rrugës, këndonte një pallua.
Nga dritarja dukej deti i rreptë, i ri dhe i kaltër nga drita e dimrit. Një motoskaf i madh po hynte në liman dhe atje tej, në horizont, nja shtatë milje më tutje, dukej një vapor cisternë në profil, i vogël e i qartë, faqe detit të kaltër, që udhëtonte drejt perëndimit, duke kaluar afër shkëmbinjve për të mos djegur qymyr kundër rrymës.

Unë dhe Hemingway

E dashurova menjëherë. Nuk kam reshtur kurrë së dashuruari. E dashurova në mënyrë platonike. E them këtë, sepse dashuria që Ernest Hemingëay dhe unë ndjenim për njëri-tjetrin ishte e jashtëzakonshme në mënyrën se si ne e përjetonim: një dashuri e pastër, absolute. Një ndjenjë e paprekur nga dyshimet, një dashuri përtej horizontit, përtej vdekjes, edhe pse e di me siguri që kjo nuk ekziston. Ndoshta prandaj edhe ndjenjat tona i rezistonin kohës, edhe atëherë kur nuk kishte më fije shprese për asnjërin. Nuk kishte dëshirë, as ndonjë gjë për të dhënë, kur Hemingëay nuk ndjente tjetër veçse një dëshpërim të thellë, të njëjtin që ndjeja unë kur ai përshkonte mendimet e mia.
Nuk jetonim kurrë bashkë. Kjo ndoshta do të kishte vënë rregull në shumë gjëra. E respektoja Maryn, gruan e tij, të vetmen femër për të cilën isha në dijeni nga të gjitha marrëdhëniet e tij me të tjerat. Ashtu si edhe gruaja e tij, edhe unë isha xheloze për gratë e tij të dikurshme. E kam ruajtur me kujdes çdo letër të tij dhe nuk kam ndërmend t'ia shes ndonjë muzeu apo ndonjë koleksionisti. E di që nuk do të mundja t'i merrja me vete në lamtumirën e kësaj bote, por nuk kam për të lejuar që dikush të guxojë t'i prekë letrat e tij. Më përkasin vetëm mua. Ai i ka shkruar për mua dhe prej tyre askush nuk do të fitojë asnjë qindarkë. Do të bëj të pamundurën për të mos e lejuar një gjë të tillë.

Vazhdimi, kuptimi, vendosmëria… 

Ishte "Shkëmbi im i Gjibraltarit", e adhuronte këtë emër. Kanë kaluar vite, secili më i dhimbshëm se ai që lija pas. Thuhet se koha shëron çdo plagë. Është një proverb shumë optimist, por fatkeqësisht tërësisht fals. Zbrazëtia që Hamingëay la mes nesh dhe në të gjithë botën, nuk do të mbushet kurrë. Ishte një shkrimtar, por ishte edhe një qënie njerëzore, i cili vendosi të na lërë pa i llogaritur kurrë pasojat e ikjes së tij. Por ishte zgjedhja e tij….
Nuk kam për ta kuptuar kurrë se përse më donte "kaq shumë", siç thoshte ai. Ndoshta sepse dashuria jonë i rezistoi edhe luftës. E kam takuar shpesh të atë periudhë, notonte në krenari dhe kishte në kokë mijëra projekte. Ndërsa unë, e zbehtë dhe e sëmurë, përpiqesha të fitoja energji për të bërë figurë të mirë. Kishte shkruar një poezi për luftën dhe ma lexonte me zë të lartë… "Merr këtë lavire Vdekje, për grua…. ". "Vazhdon", më thoshte kur e ndërprisja. Më thërriste "karaut"-salsiçe, dhe kishte të drejtë.
Ta quaja "baba", siç bënin shumë nga miqtë e tij, më dukej qesharake. E quaja "Thuamë", sepse ishte i vetmi term që kisha arritur të gjeja. "Thuamë, Thuamë". Isha një fëmijë e përhumbur në sytë e tij dhe në të mitë. Ishte vazhdimi, kuptimi, vendosmëria, më i miri i këshilluesve, ishte sunduesi i kishës sime personale. Si arrita t'i mbijetoja zhdukjes së tij? Nuk di t'i përgjigjem kësaj pyetjeje. Ndonjë nga ju që ka humbur babain ose vëllain, më kuptojnë. Ti nuk arrin ta pranosh, derisa ajo dhimbje e tmerrshme fillon ta lëshojë zemrën tënde. Dhe pastaj fillon të jetosh sikur të mundje të takoheshe me atë që nuk është më, në çdo orë të ditës apo të natës. Dhe vazhdon rrugën tënde, tashmë e bindur që ai nuk do të kthehet më kurrë. Mësohesh me vuajtjen.
Ai nuk më mësoi asgjë të re, por u përball bashkë me miratimin të tij me mendimet e mia më të fshehta, për t'i bërë të vërteta e të forta, duke u dhënë pamjen e diçkaje të re.
Më mungon tmerrësisht. Nëse do të kishte një jetë pas vdekjes, do të më fliste netëve të mia të gjata e pa gjumë. Por nuk ekziston jeta pas vdekjes: ai iku përgjithmonë, nuk ka dhimbje që mund ta rikthejë dhe dëshira ime do të mbetet përjetësisht e pathemeltë. Me kohën mëson të "vazhdosh" t'i buzëqeshës lojës së padrejtë, të pranosh atë që dikur nuk e duroje: një lloj jete të rraskapitur që Hemingëay, ashtu si unë, gjithmonë e ka urryer.
Një jetë kaq e bukur, e shuar përgjithmonë për një arsye kaq idiote.

Në kufijtë e çmendurisë

E nesërmja e vdekjes së tij më gjeti në kufijtë e çmendurisë. Ishte një mënyrë për të luftuar me dhimbjen time. Hemingëay më ishte betuar se nuk do të më braktiste kurrë. Po kush isha unë krahasuar me të gjithë ata që ai kishte lënë pas krahëve: fëmijët, gruan, të gjithë ata që kishin nevojë për të? Isha rrota e fundit e qerres. Ai nuk mendonte për këtë. Jetonte i lumtur, ashtu si të gjithë ne, me mendimin që ditët e tij nuk do ishin të numëruara.
Nuk marr pjesë kurrë nëpër funerale. Kështu që nuk shkova as në atë të Hemingëayt. "Ajo nuk ishte", - kishin shkruar gazetat. Por unë nuk shkoj më nëpër funerale që pas atij të nënës sime. Ajo ditë më mjaftoi. Nuk kam aspak dëshirë të rijetoj një ditë të ngjashme. I dua njerëzit e gjallë, bëj të pamundurën për të lehtësuar dhimbjet dhe trishtimet e tyre, por nuk më intereson t'i shoh të zhduken nën tokë. Nuk mund të bëj asgjë kundër asaj fuqie të tmerrshme shkatërruese që transformon në pluhur dhe fiton triumfalisht, duke marrë me vete gjurmët e atyre që kemi dashur.
Po, Hemingëay e dinte ç'bënte dhe unë nuk e kam paragjykuar kurrë veprimin e tij, edhe pse natyrisht idetë e mia mbi jetën ishin shumë të ndryshme. Jam një grua që nuk di ta zgjasë shumë dhe që nuk do të isha kurrë në gjendje të kisha një inteligjencë aq rrënjësore sa të tijën. Nëse do të kisha patur një minimum të aspiratave të tij, do të isha ndeshur me të si një luaneshë. Por ai ishtë shumë më i fortë se të gjithë ne dhe me siguri do të kisha përfunduar përtokë.

Në luftë me instiktin

Do të doja t'iu flisja për takimin tim me Mary Ëelsh, gruaja e fundit e Hemingëayt. Më kishin dërguar në Paris dhe gjatë ditëve të qëndrimit tim banoja në "Chatou". Kur mora vesh se ai ishte në qytet, në hotel "Ritz", shkova me xhip për ta takuar. Më tha se mund të bëja një dush në banjon e tij para se të paraqitesha në "raportim". Më tha edhe se kishte njohur një "Afërditë", të cilën donte ta joshte me çdo kusht. Më tregoi edhe se ajo e kishte refuzuar dhe e kishte quajtur një "dashnor të keq", duke shtuar se vetëm unë mund ta nxirrja nga ajo gjendje e vështirë, duke folur me vajzën.
Është e pamundur të shpjegosh dëshirën e një burri për një grua. Mary Ëelsh ishte një grua e sjellshme, prej kohësh e privuar nga eksperiencat skesuale dhe sentimentale, dhe rrjedhimisht shumë pak e dëshirueshme. Me siguri do t'i kishte dhënë fund trishtueshëm ekzistencës së saj, ashtu si të gjitha femrat e këtij lloji, nëse nuk do të kishte takuar në rrugën e saj Hemingëayn. Mary Ëelsh nuk e dashuronte Hemingëayn, jam e sigurt për këtë, por kjo korrespondente modeste lufte, që askush nuk ia varte, nuk kishte asngjë për të humbur.
Duke luftuar kundër instiktit tim, vendosa ta përmbush misionin që më ishte besuar. E gjeta Mary Ëelsh dhe fillova t'i flisja. "Unë nuk e dëshiroj", më tha në mirëbesim. Fillova t'i flisja me të gjitha ato që disponoja për "çështjen Hemingëay", por ajo as që donte t'ia dinte. Atëherë i këshillova të krahasonte jetën që bënte tani me të ardhmen që e priste me të dhe detyrimisht më duhej t'i premtoja edhe "martesë". Përpjekjet e mia më në fund po jepnin rezultat. Rreth orës së drekës filloi të dorëzohej.
Në hotel "Ritz" ora e drekës është një moment shumë i rëndësishëm.

Është kjo fazë e ditës, në të cilën gratë ulen qetësisht dhe bëjnë një përmbledhje të planeve të tyre. Mary Ëelsh nuk bënte përjashtim nga ky rregull dhe më në fund vendosi të më deklaronte se propozimi i interesonte. Tani më duhej ta pëballja me Hemingëayn dhe në darkë dridhesha nga koka të këmbët, por arriti Mary Walsh dhe e pranoi propozimin e tij përpara të vetmit dëshmitar, që isha: unë.
Nuk kam parë kurrë njeri më të lumtur se Hemingëay. Ai dinte të ishte i lumtur. Dhe më e rëndësishmja, dinte ta tregonte. Rreze drite shpërthenin nga trupi i tij gjigant, për të ndiçuar dhe për t'ia bërë sytë t'i shkëlqenin.
Ndoshta ndjeu se fëmijët e tij, tashmë të rritur, nuk kishin më nevojë për të, ndoshta thjesht i kishte xhepat plot, kush mund ta dijë! Kur trupi nuk të përgjigjet më si dikur, kur truri humbet goditje ditë e natë, është momenti për të marrë (nëse është e mundur) kurajon me të dyja duart dhe të shuash kandilin. Askush deri më sot nuk ka arritur të shpjegojë motivet e vetëvrasjes së Hemingëayt.
Do të më pëlqente ta quaja më shumë një veprim impulsiv sesa një veprim të vetëdijshëm. Të ketë reaguar në këtë mënyrë Hemingëay nga një gjendje somnambulizmi? Jam kapur me thonj pas kësaj hipoteze. E megjithatë jam e bindur se ndërgjegjja e tij nuk do t'i kishte sugjeruar shembullin e të atit dhe vetëvrasja e tij nuk ka të bëjë me peshën e kujtimeve. Në momentin e shkeljes së këmbëzës është shfaqur ashpërsisht në memorien e tij diçka shumë e largët. . . por, po analizoj pak si shumë. Di që ishte thellësisht i palumtur.

Besnike për të respektuar "gruan tjetër"

Raportet që kam pasur me disa meshkuj ndoshta janë të vështira për t'u kuptuar. Unë nuk kam ndërmend t'i shpjegoj. Nëse nuk kuptoni, keq për ju. Nëse ju intereson vetëm dashuria fizike, mbyllini menjëherë këtë libër, sepse është një argument mbi të cilin nuk kam ndërmend të zgjatem, dhe kjo për një arsye fare të thjeshtë: jam shumë injorante në këtë fushë.
Gjatë gjithë jetës sime dashuria fizike ka qenë pazgjidhshmërisht e lidhur me dashurinë "kokë e këmbë", dhe kjo është arsyeja që nuk kam pasur kurrë eksperienca pa të nesërme. Dashuria ime me Hemingëayn nuk ishte një aventurë. Nuk qëndruam kurrë bashkë për një periudhë mjaftueshmërisht të gjatë në të njëjtin qytet: dhe nuk ka ndodhur kurrë asgjë. Ose ai ishte me një vajzë të bukur, ose kur ai ishte i disponueshëm unë isha e zënë, dhe kur isha unë, nuk ishte më ai. . .
Duke i urryer gjithmonë situatat e mjegullta, besnike që në fillim për të respektuar "gruan tjetër", kam takuar gjithandej meshkuj të mrekullueshëm, si një anije që takon një tjetër në natën e errët. Por mendoj se dashuria e tyre do të zgjaste më shumë nëse do të kisha qenë një anije e ankoruar në portin e tyre.

Kam dashuruar, kam qeshur e qarë
Kam pasur gëzimet dhe disfatat e mia
Dhe ndërsa lotët ndalen

Gjithçka duket argëtuese.
Zgjodhi: Xhemail Veseli

Lexo më shumë

Rene R. dhe “Noma” nr. 1 në botë

Restaurani i gjysmëpronarit shqiptar nga Maqedonia, Rene Rexhepi është shpallur restauranti më i mirë në botë. Cilësia e gatimit; cilësia e shërbimit; gërshetimi i kuzhinës tradicionale me atë moderne dhe mbi të gjitha shija origjinale kanë qenë vetëm disa nga kriteret e jurisë vlerësuese për përzgjedhjen e restorantit më të mirë për vitin 2014.

Dhe ky çmim shkoi për restorantin danez “Noma” që u shpall restoranti më i mirë në botë në ceremoninë e përvitëshme “San Pellegrino World’s 50 Best Restaurant Awards”, duke zbritur nga froni restorantin spanjoll “El Celler de Can Roca”.  Cmimi iu dorëzua të hënën kryekuzhinierit dhe bashkëthemeluesit të “Noma”, Rene Rexhepi një shqiptaro-danez i suksesshëm në fushën e kulinarisë. 
Ai ka lindur në vitin 1977 në Kopenhagen. Babai i tij është një shqiptar nga Maqedonia, emigrant në Danimarkë, ndërsa e ëma e tij është daneze.

https://www.youtube.com/watch?v=n-HJMg-Vj1s














https://www.youtube.com/watch?v=n-HJMg-Vj1s

Lexo më shumë

Muzika, ose e mirë ose e keqe!

Muzikë s’ka shumë lloje, as tri lloje, por vetëm dy lloje: “e mirë dhe e keqe”. Kjo ishte motoja e Edward Kennedy Ellington, i cili u lind më 29 prill 1899, pikërisht në ditën e sotme të para 115 vitesh. Ishte njëri nga kompozitorët më të mirë të shek. XX-të.

- Njeriu i cili u bë një nga kompozitorët më të mirë të shekullit XX , Edëard Kennedy Ellington, lindi në Uashington DC. Që në fillim; i pashëm, i ri, i veshur firmato, ai mori pseudonimin, apo thënë më mirë deminutivin, pse jo edhe emrin përkëdhelës, “Dukë”. Pati sukses në pikture, fitoi një konkurs, i dhanë bursë, la shkollën dhe hapi biznes për pikturim posterash. Por ishte e natyrshme aftësia e tij për interpretim në piano - tërhoqi vemendje dhe premtime. 

Kështu, Dukë Ellington mori rrugët: si 25 vjeçar shkoi në Nju Jork ku u bë i famshëm në klube, studio, radio etj… Më pas do të krijonte pjesë muzikore të vogla e të mëdha për filma, opera, balete, shfaqje Broadëay, madje edhe muzikë kishtare. Mbi 1.000 pjesë muzikore mbajnë emrin e tij. Në vitin 1940, fotografi shqiptaro-amerikan Gjon Mili drejtoi një nga filmat me Dukën duke interpretuar. Sipas Ellingtonit, i cili vdiq në vitin 1974, "ka vetëm dy lloje muzike: të mirë dhe të keqe.".

https://www.youtube.com/watch?v=pfmy6-7pCVA

Lexo më shumë

Fundi aventurës: Del Piero pensionohet

”Australi, ka ardhur momenti që të ndahemi. Eksperienca ime me Sydney FC ka përfunduar dhe vendimin tim ia kam komunikuar edhe drejtuesve të klubit, të cilët i falenderoj për këto dy vite dhe me të cilët do të jem i lumtur të eksploroj mundësi të reja pune në të ardhmen.” 

Me këto fjalë në faqen e tij zyrtare në internet Alessandro Del Piero ka lajmëruar largimin nga kampionati australian i futbollit, të paktën si lojtar.“Ishte një vendim i vështirë sepse isha i lumtur brenda dhe jashtë fushës, ashtu si familja ime. Australia do të mbetet gjithmonë në zemrën tonë. Jam ndjerë gjithmonë si në shtëpinë time”, thekson ish-kapiteni i Juventusit.Në lidhje me të ardhmen e tij, Del Piero thotë: “Do të marr kohën e duhur për të shqyrtuar mundësitë që kam.”Xh.V.

Lexo më shumë

Suarez shpallet lojtar i vitit

Sulmuesi i skuadrës së Liverpool-it u cilësua përmes votimit si lojtari i vitit, nga Shoqata e Futbollit Profesional në Britani.

Kështu 27-vjeçari nga Uruguaji bëhet latino-amerikani i parë që merr medaljen për këtë titull prestigjioz. Suarez është lojtari i Liverpulit, I cili njëheri është realizatori më I mirë I vitit gjatë edicionit 2013/14 me 30 gola të shënuar. Me këtë titull, ai duket se i jep fund disa incidenteve të mëparshme që e kanë nxjerrë atë jashtë lojës. Gjatë vitit të fundit ai ka mundur të rifitojë admirimin edhe të rivalëve në saje të punës, performansës dhe talentit të tij të jashtëzakonshëm që ka demonstruar. 

Ndërsa si lojtari më i mirë i vitit për futbollistë të rinjë është shpaluur po sipas këtij votimi, lojtari i Chelssea-s, 23 vjeqari, Eden Hazard.Xh.V.

Lexo më shumë

Letra e fundit e “Titanik”-ut në ankand

Letra e fundit e shkruar në anijen historike “Titanik” mund të shitet plot 100 mijë paund, kur të dalë në ankand. Letra në fjalë është shkruar nga njëra nga të shpëtuarat e Titanikut, Esther Hart dhe vajza e saj 7 vjecare, vetëm 8 orë përpara se anija të godistë një ajsberg dhe të mbytej në 1912.

Letra ka mbetur dhe ekziston ende sot për shkak se Esther e kishte lënë atë në xhepin e palltos së bashkëshortit, i cili ja kishte dhënë asaj për ta ngrohur. E ruajtur ndër breza, kjo letër, pritet të dalë në ankand dhe të vlerësohet për plot 100 mijë paund. Në letër znj.Hart shkruante se po kalonin një kohë shumë të bukur në anijen më të madhe në botë ndërsa prisnin që të arrinin në New York më shpejt nga sa ishte parashikuar pasi anija udhëtonte me shpejtësi.

Bashkëshorti i Esther Hart, ndërroi jetë, bashkë me 1500 viktimat e tjera të kësaj tragjedie. Sendet e mbetura nga anija mbi 100 vjecare Titanik, janë shndërruar mirëfilli në biznes fitimprurës. Një menu restoranti e asaj ditë u shit për 76 mijë paund, një violinë e orkestrës së Titanik u shit për 900 mijë paund por thuhet se kjo letër është vërtet e vecantë sepse është shkruar më 14 prill, dita kur Titaniku u mbyt. Titaniku u mbyt mbrëmjen e të dielës së 14 prillit 1912, ditën e pestë të rrugwtimit nga Southampton në New York, pasi u përplas me një ajsberg në veri të Oqeanit Atlantik.

https://www.youtube.com/watch?v=ZQ6klONCq4s

Lexo më shumë

Shtëpitë më të shtrenjta të VIP-ve

Jo cdo herë cmimi përcakton vlerën nominale aktuale!

Në vendin e dytë është Xanadu e Bill Gates, rezidenca më e madhe private në Shtetet e Bashkuara të Amerikës. Është ndërtuar në vitin 1997 dhe ka kushtuar plotë 55 milionë dollarë!

Në krye të klasifikimit gjejmë këngëtarin e njohur britanik Rod Steëart, me këtë shtëpi të mrekullueshme, në Palm Beach. vlera e saj është plotë 12,5 milionë dollarë!

Lexo më shumë

Fama - Ese

Kam bërë seks mbrëmë me një poet të famshëm. Por kur u ktheva në brinjë dhe pashë veten time pranë tij, u drodha… Sepse unë isha e martuar me dikë tjetër, sepse unë nuk duhej të kisha pirë, sepse rrija shtrirë në dhomën e një hoteli elegant e të panjohur. Mund të kisha thënë që në fillim se kjo ishte një ëndërr, por kohët e fundit një miku im më pat thënë: shkruaje një ëndërr

Dhe humba një lexues. Dhe unë s’desha të të humbisja ty përnjëherë. Doja të dëgjoje që madje as në ëndërr s’e pëlqeva poetin, se ai ka katër fëmijë. Më i riu në moshën time. Se fare nuk m’u duk tërheqës, se jam takuar me të vetëm një herë, dhe kjo ka qenë prej vërteti, por ishim në një grup të madh dhe unë s’arrita as t’i flisja.

Të vërtetën them, ma shpifi me batutat c’vlerësuese për gratë, Madje përdori fjalën “Jap” që unë e morra direkt si një fyerje për burrin tim aziatik.

Në takimet tona të para, një herë i kam thënë tim shoqi: “Ti po flinje nëpër gjumë mbrëmë natën dhe unë ndenja zgjua, që të sigurohesha që s’do përmendje emrin e ndonjë tjetre.”

Burri im i ardhshëm u përgjigj duke thënë se asfare nuk mbante përgjegjësi për subkoshiencën e tij, gjë që mua më trembi, më bëri të mendoj se ëndërrat e tij ishin plotë me biondina seksi, të veshura me bikini e pupla roze, por ai tha: Jo. Më së shumti ai shihte ëndërra për shkëmbinjtë, oqeanet, vullkanet, ose motin e rrezikshëm që thjeshtë mund ta dëshmonte si të tillë, pa bërë dot asgjë për ta ndaluar. Atëherë fola: Unë shoh ëndrra vetëm për ty që ish një gënjeshtër budallaqe dhe romantike. Por kurrë s’kisha menduar se do ëndërroja një tjetër burrë –

Im shoq dhe unë madje as që jemi zënë ndonjëher. Netëve, koka ime aq ëmbël hyn nën sqetullat e tij, krahu im rreth barkut të tij, që ulet e ngrihet gjithë natën, butësisht, si valë liqeni…

Sikur unë ta kisha ndeshur në rrugë poetin e famshëm, ai do kish bërë tutje, i famshëm në syzat e errëta të diellit dhe xhaketën me copa lëkure në bërryla, pa i hedhur sytë qoftë edhe rastësisht mbi mua.

Ndoshta po të bren kurreshtja për emrin e tij, por dije se cfarë kam lënë pa thënë nuk është e vërtetë, e kam tjetërsuar kaq shumë identitetin e tij që ti të mos kesh rast e ta thuash: vë bast se është ai… Në fakt ti rrallë i fiton bastet, por dhe nëse ndodhë, nuk dua të përflas dhe ta bëzdis një të panjohur që gjithsesi mund të jetë njeri i mirë.

Ndoshta ajo ditë kur jemi takuar, mund të ketë qenë për të nga më të kqiat, a kushedi ndihej i lodhur nga fama e tij, që mua dhe tim shoqi na duket gjigante.

Por sa e madhe mund të jetë fama e nje poeti amerikan në të vërtetë, le të themi, krahasuar me atë të një ylli Rock-u apo regjisori filmi me talent të barabartë?

Jo aq e madhe. Dhe ai, poeti i famshëm e di këtë. E di se cka në të vërtetë ai meriton s’do t’i jepet kurrë. E di që shumë nga këta poetë të rinjë që e tërheqin mëngësh, thjesht shtiren se ia kanë lexuar të gjitha librat. Megjithatë ai buzëqesh, dhe përpiqet t’u ndihmojë.

Fundja, ky poet duhet të ketë ndonjë cilësi që ia vlenë, apo jo? Si për shembull, shkruan jambe të paturpshme e skandaloze.

Përndryshe, c’kërkoja unë në krahët e tij…?

Denise Duhamel

Lexo më shumë

Uau! Japonezët kërcejnë valle shqiptare - VIDEO

JAPONI-Nuk arrini dot ta besoni por në Japoni u bëka nami me valle shqiptare. 

Nuk e besoni, shihni këtë video që vjen pikërisht nga Japonia. Të gjithë këta persona që shihni janë banorë japonezë, ndërsa kënga në sfond është e gjitha shqiptare. Është e famshmja, këngë nga Kosova, “Ani mori nuse” që interpretohet nga një grup qytetarësh japonezë. Dhe sa bukur e kërcejnë!
https://www.youtube.com/watch?v=HSQ7hpXgHl8

Lexo më shumë

Messi Barcelonës: Ose 20 milionë euro ose ika

Vlerësimet e ditëve të fundit se Barcelona duhet të jetë shumë e vëmendshme që ta ruaj “yllin e saj polar”, Lionel Messi, duket të kenë qenë plotësisht në korelacion me gjendjen faktike brendapërbrenda skuadrës.

Siç shkruan “Marca”, tregimi për vazdhimin e kontratës së Leo Messi-t me katalunasit, që hipotetikisht dukej i pamundur një divorc eventual, me gjasë duket se po i vie fundi dhe se cështja e divorceve që është në trend në botën e futbollit, duket ta ketë josh edhe vet mjeshtrin e manipulimit me top në hapësirat më të ngushta që është pa ndonjëherë.

Kontrata e re do të jetë më interesante në fund të sezonit pasi Leo Messi thuhet të ketë bërë ‘krytë cykë’ dhe nuk heq dorë nga kërkesat, i vetëdijshëm se për shërbimet e tij ekziston një lomtigjent i tërë skuadrash me repuitacion të pakontestueshëm dhe një konkurrencë e paparë më parë në botën e futbollit.
Messi kërkon aspak më pak se 20 milionë euro në vit, plus 3 milionë euro si bonuse e promocione.

Përveç pagës, sipas “Marca”-s diskutabile janë edhe shitja e fotografive të tij dhe përdorimi i emrit në reklama e promocione të cilat aktualisht i ndajnë skuadra dhe Messi. Në anën tjetër Barcelona është kategorike që ta mbajë nën “juridiksionin e saj”, por duke shfrytëzuar të gjitha mekanzimat që mbajtja e tij të arrihet me kushte sa më të volitshme për të mos shkaktuar turbulenca të pariparueshme në kasaortën e skuadrës./KULT-info.Xh.Veseli

Lexo më shumë

Zëra të pavarur – Aleksandër Moisiu dhe arti i tij

(Të dhëna mbi artin e Aleksandër Moisiut)

Në një studim të vecantë të dr. Ardian Kycykut theksohet se deri në mesin e viteve tetëdhjeta në Tiranë flitej shumë pak për Moisiun. Dihej vetëm se ishte aktor i shquar shqiptar i cili kishte mbizotëruar  skenat teatrore të vendeve europiane, vecmas ato të Austrisë, Gjermanisë, Italisë, Spanjës, Rusisë, Amerikës, Hungarisë, Çekosllovakisë e deri në amerikën e largët.

Talenti i Moisiut kish arritur madje të nxirrte jashtë vëmendjes së kritikës teatrore evropiane gjermanishten e tij njëfarësoj të çalë dhe ta shtynte mbartësin e atëhershëm të “Unazës së Iflandit”, aktorin e shquar gjerman, Albert Basserman, që ta vendoste dëshminë rrethore prej metali të çmuar e perlash në arkivolin e shqiptarit nga Kavaja.

(Unaza e Iflandit – Është krijuar për nder të dramaturgut e regjisorit të shquar gjerman August Ifland, mik i ngushtë i Goethe-s dhe i Schiller-it. Unaza e Iflandit kishte vlerën e një çmimi artistik. Ishte shenjë mjeshtërie të pakalueshme në fushën e teatrit dhe i jepej atij që pranohej njëzëri si aktori më i shquar gjerman i kohës. Me një gjest që do të bënte shumë përshtypje, Albert Basserman-i e vendosi këtë unazë në arkivolin e Aleksandër Moisiut gjatë ceremonisë mortnore që do të pasohej nga djegia e trupit të tij në Krematoriumin e Vjenës, më 22 mars 1935.

Çfarë vëren Franz Kafka?

Gjatë një mbrëmjeje dimërore të 1912-ës
në Teatrin e Pragës:

Mjaft emra të ndritur të kulturës botërore janë magjepsur nga arti i Moisiut dhe nuk kanë ngurruar t'i kushtojnë fraza e paragrafe që do të kishin përkëdhelur sedrën e çdokujt. Kritikët Emil Bab, Anatoli Lunaçarski e Arthur Cahane; nobelistët Luigi Pirandello, Thomas Mann, Gerhardt Hauptmann, Martinius Bjørnsterne Bjørnson; dramaturgët Henrik Ibsen dhe Hugo von Hofmannsthal; prozatorët Stefan Zëeig e Ferenz Mólnar; regjisorët Stanislavski e Reinhardt, - të gjithë me famë tashmë të sprovuar, - janë vetëm një pjesë e shpirtrave të zgjedhur që përjetuan drejtpërdrejt "gjëmimin e rrufesë" të zërit të tij, "mprehtësinë prej maje thike" të atij zëri, "drithërimën e një kënge të përzishme" apo "freskinë e zgjimit pranveror" në tragjeditë antike të Eskilit, Sofokliut, pastaj Shakspirit, Tolstoit etj, dhe që nuk u zhgënjyen nga loja skenike e idhullit të tyre as kur fanitja e filmit pa zë cënoi rëndë mjaft legjenda të gjalla të teatrit.

…

I gjeta rreshtat e mëposhtëm krejt rastësisht, në një vëllim të titulluar "Letërsia e dëshmive", botuar në kolanën aq të pasur "Biblioteka për të gjithë" të Shtëpisë Botuese "Minerva" të kryeqytetit rumun, thotë Kyqyku, ku sipas tij, janë përfshirë copëza nga ditari i njohur i Franz Kafkës.

Botimi në gjuhën rumune është kryer në Bukuresht gjatë vitit 1972. Kafka nuk e përmend prejardhjen e Moisiut dhe nuk e sheh këtë të fundit përmes syve të të tjerëve.

Kësisoj, mendimet e Kafkës nuk janë të ndikuar nga vezullimi i lavdisë moisiane dhe ruajnë një vlerë të veçantë:

Më 28 shkurt: tek Moissiu.

Shfaqje kundër natyrës.

Moissiu është i qetë në pamje të parë; i mban mes gjunjëve shuplakat e bashkuara, sheh ngultas në librin e vendosur lirshëm para tij dhe e le zërin të vijë përmbi ne, me frymën e një vrapuesi.
Akustika e sallës është e mirë. Asnjë fjalë nuk humb, nuk ekziston kurrfarë jehone, por gjithçka shumëfishohet pak nga pak, njëlloj sikur zëri, i zënë kaherë me tjetërgjë, krijon me vonesë një efekt të pandërmjetësuar; fjala fuqizohet në përputhje me virtytet e veta të natyrshme dhe na kaplon. Kësisoj zbulojmë mundësitë e zërave tanë. Ashtu sikundër salla punon për zërin e Moissiut, zëri i tij punon për zërat tanë. Truke të pacipë dhe efekte befasues, që të bëjnë ta ulësh vështrimin përtokë e të cilat s'ke për t'i përdorur asnjëherë: këndon, fillimisht, disa vargje të shkëputur, p.sh. "Fli, Miriam, fëmija im", lejon t'i përhumbet zëri në melodi; thotë shpejt Këngë maji, me pamjen e atij që nuk vendos mes fjalësh veç majën e gjuhës; e ndan togfjalëshin November-Ëind në mënyrë të atillë që ta lerë erën të shtyhet poshtë, që t'i japë mundësi të ngrihet sërish lart, duke fishkëllyer.

Nëse sheh drejt tavanit, vargjet të tërheqin lart.

Poezitë e Goethe-s janë të padepërtueshme për recituesin, çka nuk të shtyn ta shohësh si të mangët këtë mënyrë deklamimi, sepse secila poezi i ndih qëllimit të synuar. Efekt i madh kur, duke recituar si shtojcë “Këngën e shiut të Shakespeare”-s, rrinte shumë drejt, pa tekst, e shpaloste dhe e bënte shuk shaminë në duar, teksa sytë i shndrisnin. - Faqe rrumbullake e, megjithatë, fytyrë thepore. Flok i butë, të cilin e ledhaton parreshtur, me gjeste të përgjumur. Lëvdatat që kemi lexuar për të nuk na vlejnë nëse nuk vjen çasti ta dëgjosh për herë të parë; më pas ai ngatërrohet me ato që janë thënë për të dhe nuk mund të zgjojë më përshtypje të qarta.
Kjo mënyrë të recituari ulur në karrike me librin përpara, na sjell ndërmend ventrilogjinë. Artisti, në pamje të parë i huaj ndaj këtyre të gjithave, rri në karrike njëlloj si ne; mezi ia shquajmë aty-këtu lëvizjet e gojës, në fytyrën e ulur poshtë; në vend t'i shqiptojë ai vargjet, i le këto të flasin mbi kokën e tij. Megjithëse ishin aq melodi për t'u dëgjuar, megjithëse zëri dukej të udhëhiqej si varka e lehtë mbi ujra, melodia e vargjeve nuk ishte vërtet e kapshme. Disa fjalë shpërbëheshin nga zëri, rrokeshin prej tij me aq brishtësi, sa brofnin përpjetë e nuk kishin më asnjë lidhje me zërin njerëzor, mirëpo më pas, i shtrënguar nga rrethanat, zëri shqiptonte një bashkëtingëllore të mprehtë, duke e risjellë fjalën në tokë e duke e mbyllur".

Moisiu vlerësohej shumë nga publiku i tij për shkak të zërit të tij të bukur si dhe për angazhimin e tij emocional. Ai llogaritej sidomos në vitet para fillimit të Luftës së Parë Botërore si një nga aktorët më të mëdhenj në hapësirën gjermanfolëse. Në kohën mes dy luftërave ishte shumë kohë në turne. Në Berlin aktronte në këtë kohe vetëm si mysafir. Stili i tij i aktrimit llogaritej këtu si i vjetëruar dhe nuk mund të matej më me zhvillimet teatrore si ai i ekspresionizmit, apo teatri politik i Brecht-it apo i Piscator-it.
Prej vitit 1910 e deri më 1935 mori pjesë në 10 produksione të filmave, 8 prej tyre ishin filma pa zë.
Në vitin 1935, pak kohë para vdekjes së tij, Moisiu kërkoi shtetësinë e Shqipërisë si dhe atë të Italisë. Shqipëria refuzoi këtë kërkesë, kurse Italia ia dha shtetësinë Moisiut, kur ai ishte i shtrirë në shtratin e vdekjes.
Ai vdiq më 22 mars të vitit 1935 në Vjenë. Ai është i varrosur në varrezat e komunës së Morcote-së, pranë qytetit Lugano në kantonin e Tessin
Moisiu sot adhurohet dhe respektohet sidomos në Shqipëri si një ndër aktorët më të mëdhenj të vendit, edhe pse ai që nga rinia e tij më nuk e vizitoi Shqipërinë. Shkolla e aktrimit në Tiranë si dhe teatri i Durrësit e mbajnë emrin e tij.
Gruaja e tij, Maria Moisiu ishte nga Vjena. Aleksander Moisiu është stërgjyshi i aktorit Gedeon Burkhard (ndër të tjera i njohur me rolin e tij kryesor në serinë “ Komisar Rex”).

Filmografia e Moisiut

* "Das Schëarze Los", 1913
* "Die Augen des Ole Brandis", 1913
* "Kulissenzauber", 1915
* "Sein einziger Sohn", 1915
* "Pique Dame", 1918, me Johanna Terëin
* "Der Ring der drei Ëünsche", 1918
* "Erborgtes Glück", 1919, me Käthe Dorsch
* "Der Junge Goethe", 1919, me Käthe Dorsch
* "Zëischen Tod und Leben", 1919, me Maria Zelenka
* "Figaros Hochzeit", 1920, Figaro, me Hella Moja, Eduard von Winterstein, Vera Schëarz, Gertrude Welcker
* "Die Nacht der Königin Isabeau", 1920, mit Fritz Kortner,
* "Kean", 1921, Kean, me Camilla Hor
* "Die Königsloge", 1929, Edmund Kean, me Camilla Horn
* "Lorenzo de Medici", 1935

 Thanë për Moisiun:

"Zëri dhe gjestet e Moisiut na prezantuan deri tani me diçka të paparë në skenën europiane.", Franz Kafka

"Hamlet është shkruajtur për Moisiun, dhe Moisiu ishte lindur unik për të interpretuar Princin e Danimarkës.", Max Brod.

“Unë gjeta te Moisiu aktorin e vërtetë që kërkoja”, Max Rinhard, regjisor dhe reformator i skenës gjerman,

Nëpërmjet interpretimit të rolit të Hamletit, Moisiu fitoi dashurinë e shikuesit francez”, Andre Antuan, reformist I teatrit francez.Përzgjodhi për botim:/Kult-info. Xh.V.

Lexo më shumë

Klitchko mbron titullin me nokaut

Ukrainasit i kanë mjaftuar vetëm pesë raude për ta sjellë në nokaut Aleks lepai-n dhe me këtë rast për të mbrojtur për herë të 25-të titullin e kampionit të botës.

Kësisoji ai ka ruajtur të gjithë titujt në kategorinë e rëndë edhe atë në versionet WBO, WBA, IBF dhe IBO, pas duelit në Oberhausen, në të cilën boksieri australian nuk kishte asnjë mundësi praktike kundër tij. Klitchko ishte dominant që nga fillimi i duelit duke sulmuar në mënyrë agresive, kurse Lepai nuk e rrezikoi asnjëherë. Pas dy nokdauneve, referi ndërpreu meqin në raundin e pestë për t’ia dhënë fitoren ukraniasit, pasi ky i fundit. “As nuk jam djersitur”, ishte komenti i Klitchkos, i cili në dhjetë vitet e fundit nuk ka pasuar asnjë humbje./Kult-info.

Lexo më shumë

Rihan-as i humb skuadra por fiton fansa

Është shumë e njohur për daljet e saj në publik, për provokimet erotike në videoklipe, por edhe në ditë pushimi. Shih për këtë Rihanna është magnet i paparacëve. 

Këngëtarja nga Barbadosi është fotografuar në shkallët e një arene basketbolli në Nju Jork e veshur thjesht, për të zgjuar kërshërinë e shikuesëve të pranishëm që kishin paguar para të majme të shihnin sesi topi i basketbollit gjen koshin, ndërsa afinetetet e saj bënë që vëmendja t'u ikë nga topi lojës, por jo përgjithësisht nga topi, por, … , diku tjetër! 

 26-vjeçarja kishte veshur një bluzë të bardhë, pa asgjë nën të, e vetëdijshme për emocionet e lojës që zakonisht shkaktojnë temperatura në palestër, duke nxjerrë në fokus linjat e saj. Madje, nëse shkohet një hap më tutje për të supozuar konceptin e saj paraprak  imagjinar, mund të besohet lehtë se që nga dalja prej apartamentit, ajo mund t’i ketë  planifiku ato skena, (tërheqjen magnetike të syve kurreshtarë), pa skenar të shkruar paraprak në letër.  

Dhe nuk ishte surprizë që teksa Rihanna i drejtohej vendit të rezervuar, sytë e të gjithë publikut të përqendroheshin drejt saj, duke harruar për një moment arsyen e prezencës parësore aty.  

Megjithatë as prezenca e Rihanna-s nuk e ndihmoi "Brooklyn Nets", skuadra me të cilën ajo bënte tifo, që të fitonte takimin. B. Nets pësoi nga Toronto Ropters (95 : 100) për të detyruar 26-vjeçaren të largohej me shijen e humbjes, por padyshim me shumë më tepër mbështetje nga fansat e saj. 

Në gusht këngëtarja do të nisë turin botëror “The Monster” së bashku me Eminem. Deri atëherë mbase do të ketë mjaft kohë për relaks me skena të ngjashme./Kult-info.

Lexo më shumë

Bota në të cilën jetojmë!

“Dua me të vërtetë t'iu inkurajoj që të mos e humbisni shpresën - 

Ju do të gjeni paqe dhe stabilitet." 

Kjo është ajo që Hibo, një vajzë nga Somalia e cila jeton në kampin më të madh të refugjatëve në botë, ua dedikoi  fëmijëve sirianë, poashtu refugjatë në Jordani. Hibo dhe shokët e klasës së saj në kampin Dadaab, në Kenia, e kuptojnë shumë mirë barrën që bartin mbi supe moshatarët e tyre sirianë, kështu që vendosën t’u dërgojnë letra inkurajimi për t’i mbështetur. 

Kampi Dadaab në verilidnje të Kenias është shtëpia e më shumë se 400 mijë fëmijëve të ikur nga vendi i tyre i përfshirë në konflikti, me thatësira të mëdha dhe atakuar nga uria që ka kapluar Somalinë 23 vitet e fundit, që nga viti 1991.

Organizata CARE internacional e cila mundëson shumë shërbime elementare në këtë kamp, ishte ajo që ka organizuar këtë aktivitet dhe më pas letrat e tyre ua ka dërguar fëmijëve në kampet siriane.

Letra e Hibo:

"I am really encouraging you not to lose hope - you ëill get peace and stability."

That's what Hibo, a Somali girl living in the largest refugee camp in the world, wrote to Syrian refugee children in Jordan. Hibo and her classmates in Dadaab camp, Kenya, understand all too well the burden that the #childrenofsyria carry, so they sent them letters of encouragement.

Lexo më shumë

Pakënaqësi në taborrin Belg, shkaktar Adnan Januzaj

Ende pa kaluar një javë c’prej se konfirmoi se do t’i bashkohet përfaqësueses Belge, Januzaj mund të përballet me pakënaqësi nga bashkëlojtarët e tij të rinjë. Kevin Mirallas, lojtar i Evertonit, ka kërkuar nga trajneri Marc Vilmots që mos ta ftojë talentin kosovar në Kampionatin Botëror në Brazil.  

Ai paralajmëron trazira në skuadër nëse Vilmots e fton në përfaqësuese mesfushorin e Junajtid në kurriz të lojtarëve që kanë qenë të përfshirë në kualifikimet për Botërorin 2014. 

“Unë nuk mendoj se ai duhet të jetë në Brazil. Nuk do të ishte e drejtë për të lënë një lojtar tjetër të mirë për dikë që nuk ka luajtur shumë për klubin e tij në muajt e fundit dhe as ka kontribuar në fazën kualifikuese’, ka deklaruar Mirallas, shkruan britanikja "The Guardian"

"Adnan nuk e njeh grupin dhe fakti është se nuk ka pasur shumë minutasz në radhët e Junajtid kohët e fundit. Pastaj nuk është se ne kemi mungesë lojtari të duhur në atë pjesë të fushës. Në fakt, ka shumë lojtarë të mirë në pozitën e tij në skuadrën e Belgjikës, kështu që do të jetë e vështirë për të’’, tha ai.

Mirallas mendon se talenti kosovar ka ende kohë për ta dëshmuar vetën, derisa mendon se Janzuaj duhet të ftohet në skuadër për kualifikimet e “Euro 2016″.

Lexo më shumë

Neruda - Poezi

Nuk të dua si kristal kripe rozë, as si gur të çmuar
E as si shigjetë karafilash që përhap zjarrin :
Të dua siç duam ca gjëra të errëta,
Fshehtas, ndërmjet hijes dhe shpirtit.
Të dua si bima që nuk lulëzon
Dhe e mbart në vete, të fshehur, dritën e këtyre luleve,
E falë dashurisë tënde në trupin tim jeton aroma
E errët dhe e fortë që ngjitet nga toka.
Të dua pa e ditur si, kur dhe nga ku,
Të dua troç, thjesht e pa mburrje :
Të dua kështu se unë s’di të dua ndryshe,
Në mos në këtë mënyrë pa qenë unë e pa qenë ti,
Aq pranë sa dora jote mbi gjoksin tim është e imja,
E aq pranë sa sytë e tu mbyllen mbi timen ëndërr.

Lexo më shumë

33 mijë dollarë, martesa në 212 m. lartësi

Njëri prej hoteleve më luksoz në Dubai, Burj Al Arab, është duke planifikuar të organizoi ceremoni martesore në pistën e saj të helikopterit (heliodrom), në një lartësi prej 212 metra nga ku mund të shihet Gjiri Arabik. Hoteli që shtrihet mbi ujë në një ishull privat të Dubait, është duke ofruar diçka të pazakontë për çiftet e dashuruar që dëshirojnë të kenë martesë me një pamje mahnitëse. Por për të realizuar këtë ëndërr ata duhet të ndajnë plotë 33 mijë dollarë.

Ky hotel njihet për mysafirët e famshëm dhe të pasur që deri më sot e kanë vizituar si: futbollisti anglez Ëayne Rooney dhe bashkëshortja e tij Colleen, ylli i Formula 1, Leëis Hamilton dhe modelja Claudia Schiffer. Ai gjithashtu njihet për titullin e hotelit më luksoz në botë. Por çiftet që dëshirojnë të ndërrojnë unazat këtë vit, ky hotel u ofron panoramë të vërtetë dhe organizon çdo detaj të ceremonisë dhe tarraca e këtij hoteli do të jetë e disponueshme 24 orë.

Çmimi për rezervimin e pistës së helikopterit kushton plotë 33 mijë dollarë, por nëse mysafirët dëshirojnë gjëra shtesë, atëherë normalisht që çmimi rritet. Pista e helikopterit të këtij hoteli ka një histori të gjatë, pasi në vitin 2004, golfisti numër një në botë Tiger Wood zhvilloi një lojë, por edhe tenistët Roger Federer dhe Angdre Agassi, ishin në qendër të vëmendjes kur zhvilluan një lojë tenisi në maje të ndërtesës.

Lexo më shumë