SHPËTIMI

Mërzia se ç’më vrau shumë
Kur vasha më la në pabesi
Dhe shkova unë tek një lumë
Po lumi rridhte krejt qetasi

Pa fjalë rrija me shpirt të helmuar
Dhe mendja më vinte vërdall
Mu duk se bota mu përmbys
Thashë pse nuk mbytem në ujë vall’

Dhe kur isha gati të hidhesha
Një zë më erdhi në vesh
Ai zë plot melodi më tha
I thellë është lumi, ki kujdes

Ktheva kokën me nxitim
Dhe pashë një vashëz porsi flutur
Kush je, si quhesh i thashe unë
... më tha vajza e bukur

nga vdekja me shkëpute
dhe jetën ma shpëtove sot
por shumë pakëz më dhurove
me fal pak lumturi ti dot?

përdhe i uli sytë e përmalluar
kur i tregova ç’më mundon
dhe vdekja tani ka ik tutje
të më ofrohet më s’guxon

J. V GETE