Kush je ti, Kush je?

Poezi e shkëputur nga libri "Njëzet poezi dashurie dhe një këngë e dëshpëruar" (1924)
Nga Pablo Neruda

Duke menduar, duke pleksur hije në vetminë e thellë
Edhe ti je larg, oh, më larg se të gjithë
Duke menduar, duke çliruar zogjë, duke zhdukur imazhe
duke varrosur drita
Këmbanore mjegullash kaq të largëta, atje në lartësi!
Duke mbytur rënkime, duke thërmuar shpresa të errëta
mullis i heshtur,
Nata bie si kafshatë në këmbët e tua
larg nga qyteti.
Prania jote më është e huaj, kureshtare si një objekt
Mendoj, ec gjatë, jeta ime para teje
Jeta ime para të gjithëve, jeta ime e ashpër
Britma përballë detit, mes guriçkave
që vrapon e lirë, e marrë nëpër avullin e detit
Tërbimi i trishtë, britma, vetmia e detit.
Bleronjëse, e ashpër, nderë drejt qiellit.
Ti, çfarë ishe aty, ç’përthyerje, ç’purtekë
të asaj freskoreje të pamatë? 
Ishe larg si tani
Zjarr në pyll! 
Përvëlon në kryqe kaltëroshe.
Përvëlon, zhurit, përflak, përshkëndit në pemë drite.
Lëshohet, brambullit.
Zjarr, zjarr.
E shpirti im i plagosur vallëzon prej bujashkave të zjarrta.
Kush thërret?
Ç’qetësi e populluar jehonash?
Çast i mallit, çast i gëzimit, çast i vetmisë,
çast imi mes të gjithave!
Guackë në të cilën era kalon duke kënduar.
Kaq pasion vaji mbërthyer pas trupit tim.
Tronditje e të gjitha rrënjëve, 
Sulm i të gjitha dallgëve !
Endej, i gëzuar, i trishtuar, i pambarim, shpirti im.
Duke menduar, duke varrosur dritën në vetminë e thellë.
Kush je ti, kush je?