O Solitude

Sonet nga John Keats

O Vetmi! Në se me ty më duhet të jetoj, 
Le të mos jetë mes grumbullit të vrazhdë 
Ndërtesash të zymta: Le të ngjitemi lart, 

- Në pikëvrojtimin e natyrës – për të parë, 
Faqe - malesh plot lule, e lumenje ujrash kristal, 
Që qetësinë e shpirtit ndihmojnë të ruhet
Pyllin e dendur, ku kërcimi i shpejtë i drerit
bletët e egra befason dhe zogjtë zë - dridhur
Me kënaqësi do t’i shihja me ty këto skena 
Por biseda e ëmbël e një mendjeje naive, 
Me fjalë imazhe mendimesh stërholluar, 
kënaqësi e shpirtit është, dhe duhet të jetë 
                                        Lumturia pothuajse më e madhe e njeriut 
                                        Kur shpirti gjen dy gjysmat e veta